We kennen het allemaal wel. Je krijgt een cadeautje van iemand waarvan je niet zo goed weet wat je er mee moet. Eerst zet je het uit beleefdheid goed in het zicht op de tafel. Daarna verdwijnt het naar de kast waar het minder zichtbaar is. Dan zet je het nog een stukje onopvallender uit het zicht, om het na een poosje weg te zetten in de kelderkast of op zolder. Een tijd later ga je de kelder of zolder opruimen en kom je het cadeautje weer tegen. En je voelt je beetje schuldig als je het uiteindelijk toch aan de kringloop geeft of zelfs weggooit. Je hebt het cadeau waar je eigenlijk niet blij mee was toch aangenomen, omdat het zo hoort en omdat je weet dat de gever het met zorgvuldigheid voor je heeft uitgezocht. Maar in feite is het een last voor je geworden zonder dat de gever zich daarvan bewust is. Zo is het eigenlijk ook met problemen die mensen met je willen delen. Ze zitten met iets, en leggen het bij jou neer, in de hoop dat jij met ze meedenkt, ze kunt helpen of het zelfs voor ze oplost. Maar wat doe jij met dat "cadeautje van problemen " dat ze je geven, en wat jij eigenlijk helemaal niet wil hebben? Mensen hebben meestal niet de intentie om jou te belasten, maar voelen zich vaak opgelucht als ze hun verhaal kwijt zijn, en hebben niet door wat het met jou doet. Jij zit er mee in je maag, en krijgt er last van. Dit is een valkuil van veel mensen. Op het moment dat er bij een ander ingrijpende gebeurtenissen of heftige problemen ontstaan, ontwikkelen zij medelijden . Ze voelen hun pijn en verdriet en gaan er zelf helemaal in op. Het voelt alsof ze het zelf ervaren, en lijden mee. Al dan niet in stilte.
Heb je medelijden met iemand, dan ga je een groot stuk mee in hun verdriet en je vindt hem of haar zielig. Maar dat helpt de ander niet. Sterker nog, het kan ze zelfs weerhouden om hun verdriet te delen, omdat ze niet tot last willen zijn, en zich ook niet zielig willen voelen. Ze willen zichzelf geen slachtoffer voelen. Iets wat je wel wordt als iemand je zielig vindt en medelijden met je heeft. En als jij medelijden hebt, handel je niet vanuit je kracht omdat je in de energie van de ander staat.
Medelijden is inleven alsof het jou overkomt. Jouw interpretatie vanuit jou. Als je dat intens doet, voelt het onprettig voor jezelf. Als jij je bewust wordt van je medelijden en je voelt in je lichaam, dan kan het zijn dat je energie wegzakt en je intens moe wordt. Voel maar eens of dit klopt.
Waar meelijden een zware energie met zich meedraagt, voelen medeleven en compassie een heel stuk lichter. Het verschil tussen medelijden en compassie is dat bij compassie het lijden eruit is. Het heel erg te vinden voor de ander als er iets gebeurt, maar het wel bij de ander te laten. Medeleven heeft dan ook een hele andere energie en voelt veel minder zwaar. Als je meeleeft ben je in staat om er van een afstandje naar te kijken. Je laat de ander zelf verantwoordelijk zijn of rekenschap nemen voor wat er in zijn of haar werkelijkheid is.
Heb je compassie met iemand dan ga je niet mee in zijn of haar emoties, maar je voelt je wel verbonden met diegene. Je leeft je in , omdat je de ander wel daadwerkelijk hoort en ziet. Je hebt je aandacht echt bij de ander en de verbinding komt vanuit je hart. Maar je blijft in je eigen kracht, dit voelt lichter en je kunt daardoor veel beter helpen of advies geven. Wat doe jij meestal? Lijd je mee, of leef je mee? Word je hier eens bewust van, en voel eens wat deze woorden met je doen. Als je gauw de neiging hebt om mee te lijden of de problemen van een ander mee naar huis te nemen, probeer dan eens het volgende: Wanneer iemand jou een "cadeautje van problemen " wil geven, en je wilt het eigenlijk niet aannemen, visualiseer dan dat het letterlijk een ingepakt cadeautje is met een grote strik er omheen. Neem het cadeautje niet aan, maar zet het tussen jullie in. Je kunt het pakketje samen open maken, strik losmaken en het pakje open vouwen. Wat zie je? Wat doet het met je? Kun en wil jij helpen het probleem van de ander op te lossen? Kun je advies geven? Doe dat dan en daarna vouw je het pakketje dicht, je doet de strik er weer omheen en geeft het terug aan de gever. Het is niet van jou. Hoe vaker je dit doet, en hoe helderder je inziet wat jij doet, hoe makkelijker je de "cadeautjes van problemen" terug kunt geven aan de ander. En wat jij dan teruggeeft is het "cadeautje van compassie ". Dat voelt fijn en geeft ruimte! Je bent er voor de ander, helpt en steunt ze waar mogelijk maar je beschermt jezelf voor alles wat ze anders graag bij jou neerleggen, en het zo zelf kwijt zijn of denken te zijn.
Meeleven en compassie geven zet de ander zo ook in zijn of haar kracht, en zo zullen ze ook minder snel hun problemen bij anderen willen storten, maar liever het "cadeautje van compassie " ontvangen. En mochten ze toch nog graag hun problemen bij andere mensen willen blijven neerleggen, dan ben jij in ieder geval niet degene die het aanpakt en met de last blijft lopen, maar jij geeft ze het "cadeautje van compassie " terug.
Toch kiezen sommige mensen er soms voor om medelijden te hebben. Zo denken ze iets voor iemand te doen en ze voelen zich belangrijk. Zo voeden ze zich met een vorm van controle, iets wat vaak onbewust gebeurt. Terwijl wanneer je uit medeleven iemand bijstaat, je de verbondenheid voelt en de ander de kracht geeft om zelfstandig verder te gaan. Zo maak je hem of haar niet afhankelijk van jezelf. Toon je compassie, dan laat je de ander ook in zijn eigen waarde en geef je die persoon absoluut niet het gevoel dat die zielig is.
Natuurlijk zijn er altijd mensen die het fijn vinden om in de slachtofferrol te zitten en te blijven, maar dat is hun keuze, daar kun jij niets aan veranderen.
Maar hoe zit het met de compassie naar jezelf? Zelfcompassie maakt je gelukkig en geeft je een groot gevoel van eigenwaarde. Je hoeft daar niet altijd een positief zelfbeeld voor te hebben, maar je wel bewust te zijn van wie je bent. Zelfcompassie leidt bovendien tot een stabieler gevoel van zelfwaardering en zelfliefde.
Eigenlijk houdt zelfcompassie in:
· Dat je warm en begripvol bent voor jezelf, ook wanneer je het moeilijk hebt , faalt of jezelf tekort voelt schieten. Je hebt positieve aandacht voor jezelf en voor wat er in je omgaat, voor wat je voelt.
· Dat je negatieve emoties herkent, je bent je er bewust van, je onderdrukt ze niet en wijst ze niet af, ze mogen er zijn. Besef dat, net als de golven van de zee, gevoelens komen en gaan. Je bent je gevoelens niet, je hebt ze. Maar je blijft er niet in hangen.
· Dat je erkent dat verdriet, leed en onvolkomenheden dingen zijn die we allemaal meemaken. Je reageert op andere mensen die vergelijkbare fouten maken, gebreken hebben en tegenslagen ervaren met compassie, waarom heb je deze dan niet naar jezelf? Vind jij het lastig om vanuit jouw kracht mee te leven met een ander en zak je gauw in medelijden? En wil je graag in staat zijn om de "cadeautjes van compassie " te geven?
Zou jij meer zelfcompassie willen ontwikkelen, en zo meer voor jezelf te kiezen en voor jezelf te zorgen? Maak dan eens een afspraak, ik help je graag. Liefs, Mireille
www.stilzijnindestorm.nl
Wat heb je dit weer ontzettend mooi omschreven 💝